Gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością w zielonym świetle.

Teraźniejszość w belgijskiej kafejce i kinie.

„Nie można przeżyć na nowo czasu, który się już raz przeżyło.” 

„Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.”

Francis Scott Fitzgerlad "Great Gatsby"

      Kończyłyśmy właśnie konsumować „tarte aux pommes chaude” (z fr. tarta z jabłkami na ciepło) z bitą śmietaną i lodami w Kosijde w Belgii. Dopijałam cappuccino patrząc przez szybę na morze, które miało teraz w promieniach słońca morski kolor. Promienie te grzały wielkie okna, które oddawały przyjemne ciepło do wnętrza. W tym czasie kiedy już w Polsce zaczęły się upały i suche dni, u nas jak zwykle było wietrznie i chłodno. Na górze uchylony był zasuwany dach i cyrkulujące powietrze łagodnie owiewało nasze ciała. Spojrzałam teraz na telefon. Miałyśmy dokładnie pół godziny do filmu. Upojone chwilą czekałyśmy na kelnera siedząc w wielkich wiklinowych fotelach. Już za chwilę miałyśmy się przemieścić do „cinema” (z fr. kino). Dlaczego w Belgii? Powód był prosty- nie tolerujemy francuskiego dubbing-u, a niestety w Dunkierce wszystkie nowości filmowe  były dubbing-owane. Bleee…Nie da się tego oglądać. Na szczęście mieszkamy 10 km od Belgii, a tam jest zupełnie inaczej. 

Plaża dzieś między Francją i Belgią .

Nie wiem czy to wynika z tego, że ludzie są lepiej sytuowani, ale za każdym razem kiedy jestem w Belgii czuję jakbym przeszła do innego świata. Wszyscy eleganccy, pachnący, stylowi…Mówią z łatwością w językach obcych. Belgia to mały kraj, który masz aż trzy oficjalne języki. Być może wynika to właśnie z tego, ale ilekroć próbowałam porozmawaić z kimś po angielsku nigdy nie miałam najmniejszego problemu. W kinie dubbing jest tylko dla dzieciaków. Napisy po holendersku i francusku widnieją na dole ekranu i przede wszystkim oryginalny głos aktora. Przecież gra aktorska to nie tylko mimika twarzy i ruchy ciałem, ale także odpowiednie modulowanie głosem, który jest dla mnie tak ważny i nieodzownie łączy się z daną osobą. 

- Voila- l’addition (z fr. rachunek)- comment dire ca? ( z fr. jak to powiedzieć)- do-wie-dze-nia- pożegnał nas sylabizując w naszym języku bardzo sympatyczny kelner.  Nieomylnie rozpoznał polski, kiedy rozmawiałam wcześniej z Julią. 

- Oui, merci- odparłam, mając tego typu miłe doświadczenia językowe tylko w Belgii i Holandii. W Lille kelnerzy mówią co prawda całkiem dobrze po angielsku. Co innego w  Dunkierce. Jedyne co udało się raz wydukać kelnerowi, kiedy po raz pierwszy jadłam małże na "Malo de Bains"drugiego dnia mojego pobutu we Francji, z moim byłym facetem i zostawiałam ich sporą część, gdyż mój żołądek średnio je tolerował, było pytanie „not good?”. 

- Dziękujemy- odpowiedziała po polsku zadowolona Julia zostawiając "pourboire" (z fr. "napiwek"). 

      Już za chwilę byłyśmy na sali kinowej. Zadowolone rozsiadłyśmy się na siedzeniach i bez wytchnienia oglądałyśmy kolejną mistrzowską rolę Leonarda di Caprio. 

Niedawna przeszłość w Polsce czyli wizyta w Zakopcu.

   Szliśmy za rękę z trudem utrzymując równowagę na śliskich ośnieżonych chodnikach. W oddali widać już było choinkę i rozświetlone Krupówki przystrojone w klimacie zimowym. 

- Zobacz- to tutaj, knajpa z zieloną gwiazdą- mój instynkt podpowiada mi, że to fajne miejsce- mówił z entuzjazmem w głosie. Zapatrzony był teraz w zielone światło w oddali niczym Jay Gatsby w filmie, który zachwycił mnie niesamowitą atmosferą, kostiumami kolorem i nowatorską ścieżką dźwiękową.    
- Chodźmy więc!- zakomenderowałam i ruszyłam w stronę zielonego światła.

Wnętrze knajpy było rzeczywiście niezwykłe.  Całość zrobiona w drewnie, światło biło od rozświetlonych kilku gwiazd rozmieszczonych w różnych częściach pomieszczenia. Na suficie dziwna kula w biało czarne esy- floresy. W gablotach prace ręczne- z możliwością  ich wykupienia.

 Usadowiłam się w jednym z kątów przy stole zrobionym z starej maszyny do szycia, zupełnie takiej jaką mamy u babci, z żelaznym pedałem na dwie nogi do naciskania i napędzania jej. Na stoliku stała charakterystyczna lampka nocna.

- Tu jest „chouette”  ( z fr. „fajnie”)!!!- wyraziłam swoje zadowolenie po francusku.

- Widzisz, mówiłem ci, że mój instynkt mnie nie zawodzi. Często robię coś spontanicznie i przeważnie to działa- odpowiedział z nutą satysfakcji w głosie. Po chwili podszedł do nas wyglądający bardzo sympatycznie chłopak.

- Dobry wieczór, czego się napijecie?- zapytał bardzo gościnnie.

-Hello!- powiedział do niego mój towarzysz.

-Oh, hi, where do you come from? ( z ang. skąd jesteście?) –  natychmiast zareagował chłopaczek.

- France- kontynuował mój towarzysz.

- Ah, salut, comment ca va?( z fr. „jak leci?”)- zapytał tym razem po francusku nasz gospodarz.

-Ca va bien, merci ( z fr. świetnie, dzięki) - odpowiedzieliśmy.

- Vous etes francaises? ( z fr. „jesteście Francuzami?”) – pytał dalej.

- Moi je suis polonaise ( z fr. „ Ja jestem Polką)-  odpowiedziałam dumnie.

- Moi je suis francais ( z fr. „Ja jestem Francuzem”)- dodał mój towarzysz.

- Tu parles francais ( fr.” Mówisz po francusku?”) - zapytałam z ciekawością kelnera.

- Un peu ( z fr. „troszeczkę”)-  uśmiechnął się i dodał tym razem po angielsku- so now I under stand, you came to Poland after this beautiful polish lady ( z ang. „ to teraz rozumiem, przybyłeś do Polski za tą piękną niewiastą”)-  zwrócił się do mojego towarzysza.

- Exactly ( z ang. „dokładnie”) - odpowiedział mój francuski towarzysz. Jak większość Francuzów, których znałam, nie był pochodzenia francuskiego, gdyż jego mama była Holenderką, a tata Włochem. Od 7 roku życia mieszkał z rodziną we Francji. Po chwili próbowaliśmy czeskiego piwa oraz piany piwnej,  którą dostaliśmy na koszt knajpy od sympatycznego właściciela mówiącego po francusku.

Rozmawialiśmy o rzeczach, które lubimy.

- Więc  ty też lubisz mitologię? Ja uczestniczyłam w konkursie mitologicznym w szkole podstawowej.  Pamiętam jak wykuwałam na pamięć 12 prac Herkulesa- tłumaczyłam natchniona.

       -A którym Bogiem chciałabyś być jakbyś mogła wybrać?- zapytał.

    -Afrodytą! (w mitologii rzymskiej Wenus/Wenera, Bogini Miłości)- odpowiedziałam bez wahania- narodzona z piany morskiej… dodałam poetycko.  Ale już po chwili żałowałam, że nie wybrałam Ateny (w mitologii rzymskiej- Minewra- Bogini Mądrości). 
     - A ty?- zapytałam jego.
    - Zeusem ( w mitologii rzymskiej Jupiter- Król wszystkich Bogów). "Ale cwaniak"-powiedziałam do siebie w myślach. Był pewniejszy siebie niż ja i to mnie denerwowało. Z drugiej strony imponowało mi to. "Powinnam powiedzieć Atena"- pomyślałam z przekonaniem po chwili. Zawsze pewna siebie i swoich umiejętności argumentowania  przy nim czułam się często jakaś niedoskonała i zawstydzona…

"Gatsby believed in the green light, the orgiastic future that year by year recedes before us. It eluded us then, but that's no matter--tomorrow we will run faster, stretch out our arms farther.... "





***

   Siedzieliśmy w przemiłej knajpce w Zakopanem i konsumowaliśmy  dania góralskie.  W blasku świec widziałam jego niebieskie tęczówki i charakterystyczne zmarszczki wokół oczu. Obok nas siedziała para rozmawiająca po hiszpańsku.

- Widzisz- mówił półgłosem po francusku, mając nadzieje że nikt nas nie zrozumie- znów jakaś Polka zaimportowała obcokrajowca- uśmiechnął się z przekąsem. Czasem jego mimika twarzy do złudzenia przypominała mimikę Ryan-a Gosling-a. Sposobem bycia jednak nie chciał być niepoprawnym romantykiem, tym z mojego kochanego filmu "Notbook", usilnie chciał zagrać rolę faceta z "The place beyond the pines", tego niegrzecznego, z tatuażem i motocyklem. Jednocześnie miał ambicję i determinację, jak książkowa i filmowa postać Jay-a Gatsby-ego.

- Skąd wiesz, że to Polka?- zapytałam ze zdziwieniem.

-Ma idealny akcent, ale słyszałem jak zamawiała piwo po polsku- odpowiedział.

- Zaśmiałam się-  no tak,  dziś już widzieliśmy Polkę z Anglikiem, ja jestem z Francuzem, a ta laska z Hiszpanem. Czyli wszystko się zgadza. My polskie kobiety przyczyniamy się do zwiększenia ruchu turystycznego i  pokazujemy krajom zachodnim jak piękna jest nasza ojczyzna.

- I jak piękne inteligentne  są polskie kobiety- dodał wbijając swój wzrok w moje oczy.

- „Merci, c’est vrai et c'est gentille entendre ca”( z fr. dziękuje, to prawda i miło mi to słyszeć) - odpowiedziałam po francusku, ale znów poczułam, że moja pewność siebie uleciała gdzieś na ułamek sekundy. 

"If you ride like lightning, you're going to crash like thunder."

Z prototypem bohatera postu :)